Biegać? Nie biegać? Biegać!

W zdrowym ciele, zdrowy duch. Każdy zna ten już jakby wytarty slogan, jednak ponadczasowy, aktualny. W moim życiu i ośmielę się powiedzieć w życiu moich najbliższych, bieganie zmieniło wiele na lepsze. Będzie czas, by się o tym z Wami niedługo podzielić już z perspektywy pięciu lat biegania.

Tymczasem coś, wygrzebane z archiwów Gazety Nowomiejskiej  - dziennika mojej rodzinnej miejscowości, kiedy to pierwszy raz zmierzyłam się ze sobą na trasie Poznańskiego Maratonu.

Mój Pierwszy Maraton Poznański - Meta

_______________

Nowomieszczanka w 9 Maratonie Poznańskim!

W 9 Maratonie Poznańskim brała udział Beata Wdowczyk, rodowita mieszkanka Nowego Miasta nad Wartą. Obecnie mieszka w Londynie. Do maratonu przygotowywała się przez 3 miesiące. Wystartowała (nr startowy 529), przebiegła dystans maratonu i dobiegła do mety, czyli ukończyła maraton i zmieściła się w czasie, tj.w 6 h. Może będzie to zachętą i mobilizacją dla innych, by biegać.

A oto relacje naszej biegaczki.

Bardzo chętnie podzielę się z Wami moim Pierwszym Maratonem...

     Skończyłam! Zmieściłam się w czasie: 5 h 55 min. 48s. Opiszę więc jak to jest być częścią wielkiego, sportowego wydarzenia… Postanowiłam zafundować sobie coś extra na moje 35 urodziny... i wtedy natknęłam się na artykuł kogoś, kto ukończył swój pierwszy maraton. Wzruszyła mnie bardzo ta opowieść, zaimponowała postawa, zechciałam również. I oto jak znalazł - plany treningowe Wojtka Staszewskiego – redaktora Gazety Wyborczej i pasjonata biegania cudownie ukazały się na tej stronie.

 

Akcja Gazety Wyborczej „Polska Biega … nawet Maraton” zaproponowała 3 - miesięczny trening przygotowujący 8 śmiałków - amatorów do stawienia czoła Poznańskiemu Maratonowi. Dołączyłam nieoficjalnie do tej grupy, podglądałam treningi… Pozostało więc podporządkować się i ćwiczyć... Robiłam co mogłam, choć nie zawsze wszystko szło zgodnie z planem. W końcu nadszedł dzień, kiedy wsiadłam w samolot i poszybowałam z Londynu (gdzie aktualnie mieszkam) do ukochanego Poznania, by stawić czoła nieznanemu jak dotąd wyzwaniu. Kiedy zbliżaliśmy się do Poznania, ogarnęło mnie przerażenie: jak ja zdołam to przebiec, przecież to kilometry, kilometry, kilometry... Powinnam dać radę... 

 W sobotę strach mnie sparaliżował, kiedy korzystając z wzoru, który podał Wojtek, wyliczyłam, że czas, który powinnam osiągnąć w maratonie powinien być około 5 h 47 min + parę minut. Mogę nie zdążyć!!! -  pomyślałam. Mogę nie zmieścić się w tych ramkach!!! W dodatku wcześniej, wszystkie te kilometry, które według mnie logicznie sobie rozpisałam, mieściły się w 5 h 16 min... W nocy z soboty na niedzielę miałam klasyczny sen: spóźniłam się na maraton … brrrrrrr...Rankiem na Malcie spotkałam Wojtka Staszewskiego z ekipą Gazety Wyborczej i widziałam na żywo 8 Wielkich i Wspaniałych(jak się dobrze przyjżycie zdjęciom, znajdziecie i mnie ;), a kiedy Wojtek życzył mi złamania mojego planowanego czasu 5 h 16 min., czym prędzej czmychnęłam na start. Nerwy, ekscytacja, wszystko razem się pomieszało...

 

     ...No i zaczęło się. Start, wszyscy biegną, ja też, ale w między czasie walczyłam ze stoperem, którego z nerwów nie umiałam włączyć, skasowałam czas i na zegarku miałam same zera… Potem jakoś doszłam do ładu i swoim wolnym krokiem wykonywałam plan. 20 km przebiegałam w 2 h 40 (chyba), potem w drugiej połowie trochę pogubiłam się z czasem. Rozgadywałam się z ludźmi dookoła, ale co to za ludzie!!! Maratończycy!!! I tak gadu, gadu, a tu za nami samochód kończący maraton! Kolega, z którym akurat biegłam, stwierdził: „ale siara!!! jesteśmy na końcu!!!”. Ale według moich obliczeń było ok, powinnam dobiec na czas… Na około 25 kilometrze spotkałam pana Bogdana (na zdjęciu - pozwolił mi zafiniszować na ostatnich metrach ;), który biegł już swój 6 maraton, i tak wolnym krokiem walczyliśmy z kolejnymi kilometrami. Nie było łatwo, ale udało się!

       Niesamowita radość, ogromna satysfakcja, uśmiech od ucha do ucha i wielkie szczęście towarzyszyły mi, kiedy przekroczyłam linię mety! Jak widać nie ma w życiu rzeczy niemożliwych. Wszystkich Was zachęcam! Spróbujcie! Następny Poznański Maraton za rok. Do zobaczenia więc na starcie ;).

P.S. Maraton ten dedykuję moim Rodzicom, Karolinie, Tomkowi i Przyjaciołom, a podziękowania składam Panu Zbigniewowi Hałasowi, którego to lekcje nie poszły w zapomnienie...

_______________

 

Nie był to łatwy bieg. Zbyt dużo kilogramów wtedy niosłam i sporo ciężarów w sercu. Dziś jest dużo lżej ;). Kilogramów mniej, a to, co kiedyś ciążyło, teraz  jest plastrem miodu. Werset z pewnej Starej Księgi: ''Zamienię skargę twoją w taniec'', stał się dla mnie rzeczywistością. Bieganie w tych przemianach odegrało dużą rolę.

Posłuchajcie na zachętę zarażonych już na dobre biegaczy - ''Bieganie zmienia'', spod bloga 'mojego wirtualnego trenera' Wojtka Staszewskiego. 

Biegać? Nie biegać? Biegać!